Tuktuk

De eerste keer vertraging na meer dan 3 maanden reizen. Ik sta op het perron van la gare Charles De Gaulle. Tijdens de vlucht van Doha naar Parijs kwam de droeve tijding: de temperatuur in Parijs bedraagt 7 graden. Terwijl ik ijspegels uitadem, verklaart een stem het oponthoud nader. Er is wat fout met het automatisch sluiten van de deuren van de TGV. Zodra er meer nieuws is, zullen we dat horen. “Menen ze dat nou?” is mijn eerste bedenking. 24 uur eerder deelde ik samen met Jill en een twintigtal Nepalezen de drie vierkante meter van een tuktuk. Of dat ding deuren heeft, doet er weinig toe wanneer de helft van de passagiers aan de buitenkant van deze gemotoriseerde riksja hangt. 15 roepie en toektoek naar Thamel, geen gezeur.

Aan het grensgebied tussen Nepal en Tibet, namen we afscheid van onze gids. De ‘Friendship Bridge’, het laatste stukje van de Friendship Highway, steken we te voet en in het gezelschap van de Nepalese gids en driver over. Onderweg naar Kathmandu zien we de gevolgen van de landslide die drie maanden geleden plaatsvond. Hevige regenval leidde ertoe dat zowat een hele berg in de rivier beneden terecht kwam. De verschuivende landmassa vernielde alle huizen op z’n weg en meer dan 150 mensen werden begraven onder aarde en puin. Mieke kirt de eerste minuten nog dat het allemaal ‘Amazing’ is en neemt foto’s. Een kwartiertje later is ze heel wat ingetogener wanneer ze verneemt hoeveel doden er zijn gevallen door dit natuurspektakel. De alternatieve weg die men tijdelijk heeft aangelegd, is behoorlijk hobbelig en zanderig. We wandelen een eindje terwijl de chauffeur zich zonder ons een weg baant. Enkele uren later komen we aan in hoofdstad Kathmandu. Na drie dagen trekken we richting Chitwan voor een kort intermezzo. Chitwan is een National Park op 6 uur rijden van Kathmandu en helemaal waar we nood aan hebben. We zijn na 10 dagen serene Tibetanen en stille kracht van de Himalays nog niet meteen klaar voor de drukte die ons wacht in Thamel, het meest toeristische deel van Kathmandu. Maar eerst maken we tijd voor een etentje met Wijnand. Onze voormalige buurman woont en werkt de komende 2 jaar in Kathmandu. Hij zal er instaan voor de verdere uitbouw van een eco en fairtrade kledingfabriek. Het is fijn nog eens een bekend gezicht tegen te komen. Zeker wanneer dat gezicht er zelf duidelijk ook veel zin in heeft. Na een erg gezellige avond, nemen we nog een dag of 2 de tijd om Kathmandu al wat te verkennen. De architectuur van de tempels en paleizen op Durbar square is weer helemaal anders dan alles wat we tot hiertoe hebben gezien. Sober wat kleuren betreft, met baksteen en hout, maar het houtsnijwerk is ontzettend verfijnd. Alvast veelbelovend om verder op verkenning te gaan na Chitwan.

“Kom op, mensenkind. We gaan ontbijten”, maan ik mijn liefste aan. We worden wakker met het trompetgeschal van enkele olifanten. “Good morning ma’am, did you have a good night?”. Het is een welkome afwisseling na Rusland en China, waar men veelal geen Engels kan of wil spreken, om in verstaanbaar en beleefd Engels aangesproken te worden. Terwijl de ober van de Jungle Safari Lodge onze sunny side up eitjes gaat regelen, moeten we beslissen wat we gaan doen tijdens onze 3 dagen in Chitwan. Aangezien we net onze hoogtestage in Tibet achter de rug hebben, lijkt een dagje fietsen wel leuk. Bovendien moet ik me mentaal nog wat voorbereiden op een tochtje door de jungle. Jill lijkt zich zoals gewoonlijk niet bewust te zijn van enig gevaar. Voor 4 euro huren we 2 fietsen voor de dag. Het landelijke Nepal ligt er pittoresk bij. Kleine huisjes van aarde en leem, geitjes en buffels tussen het hooi en hoewel er overal gewerkt wordt, is het steeds aan een gezapig tempo. Vlak bij het 20,000 Lake staan we oog in oog met enkele ‘spotted deer’ en bij het terugrijden zien we een everzwijn met enkele kleintjes.

Na een korte prospectie besluiten we niets te doen waar olifanten aan te pas komen. De dieren worden ingezet om een jungle safari’s te doen. Doordat je hoger zit, heb je een redelijk goed zicht over het “elephant grass” en dus meer kans om wild te zien. Het gras groeit tot 8 meter hoog. Bovendien maskeert de geur van de olifant die van de mensen die erop zitten. Voor een drietal euro kan je ook nog ‘baden met de olifant’. De olifant knielt, je stapt op, olifant staat recht, spuit met z’n slurf water over je heen en gooit je eraf. Een drietal uur de ene toerist na de andere. Nee. Wij gaan eerst een kanotocht en aansluitende korte wandeling maken. Dag 2 kiezen we voor een hele dag jungle walk. De kanotocht is een ware nachtmerrie. De avond voordien zagen we vanaf de oever op een kleine zandbank in de rivier drie krokodillen liggen. Degenen met de lange snuit zijn ongevaarlijk, die eten vis. Maar die kleine, “very dangereous, very agressive”. Dus het stomste wat je kan doen, is met tien mensen een kano overbevolken en drie kwartier de rivier afvaren. Maar dat is precies wat we gaan doen. Jill is nu toch ook ongerust. Weliswaar aangaande de toekomst van haar fototoestel wanneer het bootje kantelt en niet zozeer wegens die monsters in het water. Ieder z’n prioriteiten. Achteraf vertelt de gids dat men soms wel eens met een stok moet slaan naar een ambitieuze krokodil. Maar goed, naar ’t schijnt nog geen grote ongelukken gebeurd. We krijgen een boel vogels te zien, waaronder de erg mooie Kingfisher, en wat makaken hoog in de bomen. Maar we blijven wat op onze honger zitten. Morgen vroeg op en dan 10 uur stappen in de jungle.

“Oké, ik zal starten met de neushoorn”. Als we die zien op een open vlakte, kunnen we een foto nemen en dan rustig verder gaan. Maar indien we er stoemelings op botsen, dan kunnen we best maken dat we weg zijn. In het bijzonder wanneer het een copulerend of vechtend stel betreft. Loop zigzaggend weg, gooi een kledingstuk op de grond en klim in een boom. Achter een grote boom kan ook. Maar dan best je cool bewaren want de neushoorn zal een paar keer de boom bestormen. Eindelijk zie ik Jill toch ook wat zorgelijk kijken en niet in de eerste plaats betreffende haar Nikon. Wilde olifanten daar houden we best ook wat afstand van. Levensgevaarlijk. Rennen heeft bij een ontmoeting met een beer weinig zin. Ze zijn toch sneller. En in tegenstelling tot de meeste neushoorns, volgen ze je makkelijk in om het even welke boom. Dus bij een berenconfrontatie gaan we mooi samen staan en maken we zoveel mogelijk herrie om ‘m af te schrikken. “Ziezo, de Bengaalse tijger dat leg ik later wel uit, genoeg gepraat nu.” beëindigt onze gids zijn instructiepraatje abrupt.

Nu we weten welke dodelijk roofdieren zich in de jungle bevinden en hoe ze ons gaan fileren, kunnen we vertrekken. Onze beide gidsen zijn immers gewapend met een bamboestok en eentje houdt 10 uur lang een grote steen stevig in de hand geklemd. Uiteindelijk horen we neushoorns van wel erg dichtbij en krijgen we er ook enkele te zien vanop een afstand. We zien ook een wilde olifant en uiteraard apen, herten en everzwijnen. Wanneer we bij de uitwerpselen van een tijger vaststellen dat hij net everzwijn gegeten heeft, is dat voor mij meer dan voldoende.

Meet your tailor

Terug in Kathmandu, logeren we de rest van de reis bij Wijnand. Aangezien ik niet lang meer blijf, moeten we opschieten als ik me nog een pak wil laten aanmeten. Na het ontbijt bekijken we samen enkele modellen en stoffen. Ik besluit voor een vrij klassiek pak in zwarte ribfluweel. We doen er nog een bloesje bij ook. Het lijkt zijde, maar het is een combinatie van houtpulp, gerecycleerde petflessen en biokatoen. “Veel mensen denken dat je wat katoen in een machine gooit en dat er dan een T-shirt uitkomt”, zegt Wijnand. Zelf heeft hij jaren als stoffenexpert door Azië gereisd. Hij weet dus perfect welke mistoestanden er bestaan in de sector. Gevaarlijke arbeidsomstandigheden aan veel te lage lonen. “Als je het hele productieproces eens in beeld zou brengen, van ruw materiaal tot afgewerkte kleding, dan zou je begrijpen dat er iets volledig fout zit bij jeansbroeken aan 10 euro.”

“Nu nog iemand vinden die het wil maken”. Vijf minuten later arriveren de personeelsleden op het gelijkvloers onder ons. “We are going to make a suit for her and she’s leaving in two days”, valt Wijnand met de deur in huis. Raju wiebelt z’n hoofd van links naar rechts, teken dat het wel in orde komt. Helemaal afwerken zal niet lukken. Jill neemt mijn pak mee. Als er nog plek is in de koffer. Want terwijl een viertal mensen knippen en stikken aan mijn mouwen en broekspijpen, heeft Jill op internet een foto gevonden van een driedelig Armani pak. Dat ze dat ook nog zullen gaan maken binnen de week, weten ze beneden nog niet. Ondertussen werkt men ook ijverig aan een pak voor Thomas. De freelance reportagemaker is hier om een filmpje te maken over BeSuited, de kledingfabriek. Vorig jaar wonnen ze de ASN Bank Wereldprijs voor hun plan meer productieplekken van eerlijke en milieuvriendelijke kleding in Nepal op te starten. Thomas komt ter plekke filmen hoe dat in zijn werk gaat. Na wat prospectie besluit hij Tzering te volgen. Amper 22 jaar maar floor manager in het atelier. Ze stuurt dus mee het overige twintigtal personeelsleden aan. Iedereen werkt 6 dagen op 7, de baas inclusief. Toch vindt Tzering de tijd om ’s morgens nog een uurtje vroeger van thuis te vertrekken. Dan gaat ze langs een weeshuis om wat vrijwilligerswerk te doen en wat te praten met de kindjes. Ik vraag haar of ze een armbandje wil maken voor mijn neefje Florian. Da’s geen enkel probleem en zoals we verwacht hadden, wil ze er geen geld voor. We besluiten haar dan geld te geven dat ze kan schenken aan het weeshuis. Ik begrijp steeds beter wat Wijnand zegt: “Naar Nepal ga je de eerste keer voor het landschap. Alle volgende keren kom je voor de mensen.”

Wie graag nog wat meer leest over de kledingfabriek, kan hier terecht:

www.studiojux.com

Een familiepak en ne curryworst speciaal

Vertrokken in Antwerpen Centraal en aangekomen in Antwerpen Centraal. Net zoals bij ons vertrek, staat de familie op het perron. Fantastische huisgenote Corre is weg, maar heeft een leuke brief op de kast en varkenswangetjes in de koelkast achter gelaten. Mijn lieve mama laat me thuis achter met een stuk mokka-kaast taart van de ‘Broers van Julienne’. De kat weet nog wie ik ben en hoe zacht ons bed wel is, was ik blijkbaar vergeten.

Een weekje later ben ik al vroeg uit de veren. Jill landt om 7u. Met een uit de hand gelopen grote tikka op haar voorhoofd. Een zegening die ze nog kreeg van de medewerkers van BeSuited. We eten spaghetti bolognaise op Nepalese tijd en frietjes in de Belgische tijdzone. In de bibliotheek ben ik al eens gaan rondneuzen bij de ‘E’ van Ethiopië…. We laten het weten wanneer het zover is. Ondertussen mag je nog foto’s verwachten van Tibet, de meest bijzondere plek van de hele reis, en Nepal. Het was erg leuk om te schrijven over onze ervaringen en nog veel fijner dat jullie onze verhalen met zoveel warme interesse gevolgd hebben.

Kus,

Jill en Marcia