“Tài hao chi le!”, probeer ik een standaardzinnetje Chinees. Als bij wonder begrijpt de dame tegenover me mijn gebazel. Ze moet er hartelijk om lachen en herhaalt in correct Chinees mijn 'Allo, Allo!' versie. Het grootmoedertje op het bed onder haar lacht nu ook. We lachen alle vier. “Tài hao chi le!”, inderdaad, het fruit dat ze ons net gaf is heerlijk, al hebben we geen idee wat het is. Aangemoedigd door ons enthousiasme, stopt ze ons ook nog twee handevol pitten en pindanootjes toe. Wel pellen voor je ze opeet, doet ze voor. “Uiteraard”, denk ik, maar merk al gauw dat oma er wel veel handiger in is. Dat stelt zij zelf ook vast en verslikt zich haast in haar pitjes van een nieuwe lachbui.

“Yi, er, san”, proberen beide vrouwen me te helpen. Je bijt 1, 2, 3 keer. Dan kan je'm pellen. Zodra ik het onder de knie heb, zijn ze tevreden alsof ze net een aap hebben leren praten. Met zulk fijn gezelschap zal de treinrit naar Chengdu – toch 24 uur – vast snel vooruit gaan. Je vergeeft ze ook zo hun kleine kantjes, zoals omaatje die haar nagels knipt boven mijn reistas.

Ondertussen weten we dat Chinezen een zeer relaxte omgang hebben met alles wat het lichamelijke betreft. Over het keelschrapen en rochelen hebben we het afdoende gehad, eraan gewend zijn we nog steeds niet. Wat onze verbazing niet meer wekt, is een openbare toilet binnengaan en recht op een hurkende Chinees kijken. Die zijn daar op hun beurt evenmin door gestoord. Soms sluiten de deuren niet en soms worden ze niet gesloten. Als je beleefd klopt, komt er geen reactie. Als je dan per ongeluk een bezet toilet binnenstapt, lijkt dat niet te hinderen. Positief is wel dat er niet snel iets als provocerend wordt ervaren. Of zo lijkt het alleszins. Vrouwen kunnen hier kortgerokt rondlopen, niemand die er opmerkingen over maakt. Eerlijk: toch leuker dan wat we in Antwerpen soms zien en horen.

City of leisure, city of gastronomy

Tijdens een wandeling langsheen de rivier in Chengdu, krijg je het gevoel in het Chinese Benidorm of Florida beland te zijn. Overal oudere dames en heren die zich uitermate vermaken. De ene beoefent tai chi, de andere speelt trompet of zingt. Zingen kan ook bij kleine, mobiele karoake karretjes. Een sport die vooral oudere heren bekoort, is door middel van een zweep een tol draaiende houden. Meest van al zijn ze druk bezig in groep met kaarten, mahjong of dans. En wat ze ook doen, er staat een grote beker thee naast. In People's Park oefenen Jill en ik snel een paar passen salsa, maar we zullen toch opnieuw lessen moeten nemen in januari merken we. Er zijn ook talloze theehuizen. Veelal zijn die te vinden in parken. Tientallen mensen zitten er te kaarten of mahjong te spelen. Eigen hapjes meenemen is geen probleem, meestal wat fruit of noten. Je kan er ook voor 20 yuan je oren laten proper maken door speciale 'oordokters'. Jill zit me wat te porren – voor de foto – maar voorlopig laat ik niemand zonder 7 jaar gespecialiseerde studie in mijn oren keuteren.

Chengdu is door de UNESCO officieel erkend als “Stad van Gastronomie”. We zijn hier dus helemaal op onze plaats. Waar in Beijing en Shanghai de straatstalletjes nog min of meer allemaal dezelfde hapjes verkochten, is de variatie in Chengdu schier oneindig. Meest bekende ingrediënt van de Sichuan (de provincie) keuken, is de Sichuan peper. Die is niet heet, zoals de chili peper, maar zorgt voor een verdovend en tegelijk tintelend gevoel op de tong. In die zin is het de peper die de mond in gereedheid brengt voor de andere pepers die volgen. En dat zijn er vaak wel wat. Zo at ik deze week 'fried rabbit with peppers', en ik telde toch een zestal verschillende soorten. Hét gerecht van Sichuan is de 'hot pot'. Een soort fondue maar dan met bouillon waarin flink wat pepers gaan. Het is hier kortom weer smullen. Jammer is wel dat de Chinezen zich weinig aantrekken van het rookverbod in restaurants. Toen ik in het hotel de serveerster daarop wees, wou ze mijn probleem oplossen door ons een tafel verder weg van de rokers te geven. Dat ze simpelweg niet mogen roken, werd beantwoord met 'yes, but they want to smoke'. Maar wanneer we met 1.3 miljard allemaal ons goesting gaan doen... neen, dat kan niet. Dus ben ik ze dan maar zelf gaan vermanen. Het is wel zo – en ik heb het dagelijks getest – dat de Chinezen in dat geval zich steeds excuseren en hun sigaret onmiddelijk doven. Tijdens ons bezoek aan het Jinsha museum – een archeologische site die pas in 2001 ontdekt werd – kreeg ik een koekje van eigen deeg. Geen paspoort, geen audio guide. Het maakte niet uit wat ik er tegen in bracht: dat ik 'm zeker zou terugbrengen aangezien ik de 200 yuan borg zou terug willen of het ultieme argument, 'it's just an audio guide for god's sake'. Regels zijn regels. Geen audio guide dus. Verder een erg boeiend museum. Je krijgt er te zien hoe straf men 3000 jaar geleden al was in het bewerken van jade, goud, ivoor... Bij een berg potscherven merkt Jill op dat we dus eigenlijk staan te kijken naar een afvalberg die er 3000 jaar na datum nog steeds is. Daar sta je dan met je plastic flesje water in de hand.

In Chengdu zagen we ook het enige dier dat niet gegeten wordt in China: de reuzepanda. In het kweek- en onderzoekscentrum bevindt zich de grootste populatie van deze bedreigde diersoort. Dat maakt dat je ze kan zien in alle fases van hun leven: van kleine welpjes, speelse pubers tot lome volwassen dieren. Het is een van de grote trekpleisters van de stad, maar op een regenachtige weekdag buiten het toeristisch seizoen, was het erg rustig. Heerlijk wandelen tussen de bamboe van het ene paviljoen naar het andere. In Chengdu bezochten we ook een organisatie die werkt rond HIV en holebi's en transgenders. En we zijn naar onze eerste 'lala' bar geweest, een bar voor lesbiennes. Daarover later meer!

Oh ja: ondertussen zit er ook een theeservies in onze koffer. Of wat had je gedacht. Benieuwd of dat de rit van Lhasa naar Kathmandu overleefd!.