“Hier moeten we in!”. Van enige vermoeidheid is plotsklaps geen sprake meer. We hebben nochtans al een paar honderd trappen bergop achter de rug. Hoewel het al 16u is, blijft het met een 28 graden lekker warm. Bovendien begonnen we al wat loom aan de beklimming van Moon Hill. In de grot die we vooraf bezochtten, namen we een modderbad gevolgd door een halfuurtje in de hot spring.

Maar zodra mijn lief de mogelijkheid ziet langsheen een verbodsbord het geëffende pad te verlaten, fleurt ze op. Zoiets is voor Jill dubbel genieten. Een portie gevaar bezorgt haar een eerste stoot gelukshormoon. Mij – de bangerik – meesleuren in haar avontuur verhoogt het plezier alleen maar.

Moon Hill is een karstberg die gekenmerkt wordt door een halve cirkel uitsparing bovenaan. Wanneer je in de cirkel staat, heb je een erg mooi uitzicht over de omliggende bergen. Ben je een deugeniet zoals mijn lief, dan kan je nog een twintigtal minuten klauteren tot de top van de berg. Toegegeven: het uitzicht is dan pas echt de moeite omdat je dan over de toppen uitkijkt. Een panoramisch zicht van 360 graden.

Enkele dagen eerder had ik me terwille van de liefde laten overhalen tot een beurt in de “Longjing washing machine”. Tezamen met een twintigtal enthousiaste Chinezen werden we tot op een berg gereden, enkele meters voor een dam. Een dame roept nog een en ander door een luidspreker. Wanneer ik vraag of er “anything I need to know in English” is, lacht ze met zoveel onnozelheid. Helm op en reddingsvest aan, stap ik met Jill in een tweepersoons rubberbootje. Zodra de dam open gezet wordt, vertrekken we voor twee uur dolle waterpret. Wanneer ik de eerste keer, vlakbij de start, een bordje “7 meter fall” zie, ben ik er absoluut niet gerust op. Disneyland security niveau moet je hier niet verwachtten, was ons vooraf gezegd. Maar algauw bleek het allemaal redelijk veilig te zijn en uitermate leuk. Hoewel ik vooral bezig ben me goed vast te houden aan de handvaten van het bootje, is er tussen de wilde passages door een moment om te genieten van de omgeving. Langsheen de rivier waarvan we afdalen is het één en al plantenpracht. Je eindigt wel van kop tot teen doorweekt. De tas gemberthee die we achteraf krijgen, is meer dan welkom.

Uitstapjes als deze maken dat we heerlijk slapen in onze Yangshuo Village Retreat. In Antwerpen komen we op zondag meestal niet veel verder dan een gezondheidswandeling door de Zoo, waar we abonnee zijn. Hier is de padvinder in Jill helemaal ontwaakt. Terwijl zij zich bezig houdt met het plannen van onze volgende dag, moet ik enkel nog beslissen of ik een banana pancake bij het ontbijt zou nemen. 's avonds opnieuw nadenken: beer fish of beer duck? Tussendoor enkel genieten. De kok in ons hotel maakt op ons verzoek voor Jill spaghetti met Guilin rijstnoedels. Een lokale variant die voor ons amper te onderscheiden is van de gewone tarwe spaghetti. Wellicht vindt hij het vreemd -op de kaart wordt trots vermeld dat de spaghetti geïmporteerd wordt uit Italië – maar Jill kan zich aan haar dieet houden én haar lievelingskostje eten.

De aankopen van onderweg die we tot dusver meezeulen, verraden ons trouwens als de smulpapen die we zijn. Twee pakjes macha (ik wil thuis de groene tiramisu eens proberen) en een uitgebreid assortiment thee. In een winkeltje konden we vooraf elke aankoop uitproberen, helemaal volgens de regels van de kunst. We drinken/slurpen uit hele kleine kopjes zonder oortjes. Die worden eerst gespoeld met kokend water. De eigenaar heeft een speciale, houten pincet om de tassen te verplaatsen, hij raakt ze niet aan met zijn handen. De thee wordt in een aparte kom een eerste keer met heet water (nooit kraantjeswater) overgoten. Op die manier wordt de thee 'tot leven gewekt'. Dat brouwsel wordt weg gegoten. Alles speelt zich af op een speciale tafel met afvoer waar naar hartelust gekliederd mag worden. De thee wordt een tweede keer met water overgoten. Deze keer proeven we wel. Dat herhaalt zich nog minstens tweemaal, zodanig dat je de evolutie van het geur-, kleur- en smaakpalet kan ervaren. De eigenaar drinkt telkens mee. Op een gemiddelde werkdag wel 10 liter, vertelt hij ons.

Yangshuo is echt het vakantiegedeelte van onze reis en dit landelijk deel van China is postkaart-prachtig. Dankzij het immer behulpzame hotelpersoneel en een bedrijvige Jill, beleven we mooie dagen. Enkele uren fietsen langsheen rijst- en andere velden tot we bij een oud boerendorpje komen. De laatste bamboo raft gaat zo vertrekken maar de Brits-Chinese passagiers zien er geen graten in om op ons te wachten. Waarom zou je ook in dit paradijs.Terwijl het koppel nog een biertje drinkt op het terras, gidst de dochter van de restauranteigenaar ons gratis langsheen de belangrijkste bezienswaardigheden in de omgeving. Een halfuur later bindt haar echtgenoot – de veerman - onze fietsen op zijn bootje. We krijgen onze zakken nog volgestopt met pindanoten en kastanjes en worden uitgewuifd, de ondergaande zon tegemoet.

In vergelijking met de steden die we bezochtten, zijn de mensen hier aanzienlijk vriendelijker en zachter van aard. Het zal het warme weer zijn. Hun trekken zijn ook anders, naar ons oordeel nogal gelijkend op de Thai.

Tijdens ons boottochtje terug, wordt het langzaam donker. Het uitzicht op de omliggende bergen wordt daardoor nog sprookjesachtiger. Onderweg passeren we boeren die hun waterbuffels laten baden en grazen. Bij aankomst in Yangshuo varen we door het 'decor' van de lichtshow die er dagelijks wordt opgevoerd. De 600 figuranten zitten klaar in het donker, op hun bootje terwijl het publiek op de oever stilaan plaatsneemt op hun zitjes.

De twee weken in Yansghuo bieden ook de kans om wat gesprekken te hebben over de verschillen tussen Europese landen en China. Ondermeer met onze hoteleigenaar, een uitgeweken Vlaming, en zijn Chinese echtgenote. “You pay 50% taxes”, werpt die laatste ons wat provocerend voor de voeten. “Ja, maar wat betaal jij zoal voor de opvang en degelijk onderwijs voor je kinderen”, kaats ik de bal terug. Personen met een handicap zullen hier ook eerder moeten rekenen op de steun van hun familie dan die van de gehele samenleving. Oude vrouwtjes volgen ons 800 treden lang op Moon Hill om een watertje te verkopen in plaats van in een rieten schommelstoel van hun pensioen te genieten. Sommige startende jongeren wonen in een kelder of delen een kamer met vier. Thuis hangen ze een ander verhaal op.

Het is natuurlijk ook die relatieve afwezigheid van een sociaal vangnet dat van China zo'n bruisend, creatief land maakt. Iedereen probeert iets, maakt wat, verkoopt wat, is bezig. In hoeverre je dankbaar moet zijn voor de kansen die je krijgt, in welke mate je trots kan zijn op de eigen verdiensten en wanneer we mensen die gewoon pech hebben in het leven de hand moeten reiken...Ik denk er nog wat over na op de trein naar Chengdu, onze volgende bestemming, terwijl de bossen en velden vol rijst, suikerriet en ander lekkers voorbij glijden. Helemaal ontspannen en fris, na een warme wasbeurt in Yansghuo.