Komen eten!

3 maanden op hotel, dat betekent ook 3 maanden elke dag uit eten! Voor wie ons een beetje kent, heeft het nog lang geduurd vooraleer daar een blogpost aan werd gewijd.

Ontbijt

Enkele missers niet te na gesproken, hebben we vooral in China tot dusver erg lekker gegeten. Het ontbijt biedt nog de meeste uitdaging. In veel landen schotelt men toeristen graag een lokale versie van English breakfast voor. Meestal een povere versie met slechte worst, slecht bacon en op de duur kan je simpelweg geen ei meer zien. Daarnaast is er dan wit brood om te toasten en een potje confituur. Niet het soort eten waar we blij van worden.

In Rusland ging ik ’s morgens steevast voor een combinatie van boekweit, gekookte aardappels met wat boter en haring. Klinkt als zwangerschapskost maar wat mij betreft wel lekker. Veel gezonder wellicht dan het witte brood dat je in hotels door de toaster kan draaien.

Jill mag eigenlijk geen tarwe en koemelk, wat ook in België niet evident is. Voor Jill hadden we dus een noodpakket cornflakes mee en onderweg kochten we een nieuw pak. In China, toch land van de soja, bleek het echter niet zo makkelijk sojamelk te vinden in de winkel. Om een of andere reden is men daar recent helemaal in de ban van de koe geraakt. In Beijing loopt elke zelfbewuste jongere over straat met een melkdrankje als ware 2014 het Jaar van de Koe. Gewoon wat gebakken rijst is natuurlijk op elk uur van de dag een optie, maar gaat snel vervelen. Het was dus best wel genieten toen we in Shanghai een overnachting hadden in een groter hotel. Die serveren naast typisch Chinese gerechten ook uitgebreid westers ontbijt. Heerlijk om nog eens een stukje Franse kaas te eten! Het is echter moeilijk er ten volle van te genieten, gezien de tafelmanieren van heel wat Chinezen…

Tafelmanieren

Traditioneel - zoals in wel meer culturen - is eten een groepsgebeuren, bij voorkeur met de familie. De Chinese menukaart is erop voorzien dat één iemand eten bestelt voor de hele tafel. De verschillende gerechten worden allemaal samen opgediend en iedereen kan van alles wat nemen. De ’rijsttafel’ zoals wij dat kennen bij de lokale Chinees zeg maar. Ondertussen zijn de zeden veranderd en gaan heel wat Chinezen in klein gezelschap eten, vaak een tête à tête. De menukaart is echter dezelfde gebleven en alles wordt nog steeds samen opgediend. Dat betekent dat men aan de tafel naast ons een hap uit een ijstaart neemt, vervolgens een scampi brochette te lijf gaat om voor de volgende hap taart wat kip in zoetzuur op te smikkelen. De eerlijkheid gebied ons te zeggen dat we eerder deze week in Hangzhou onze innerlijke Chinees ontdekt hebben. ’Green tea’ is een restaurantketen met zeer goedkoop, lekker en authentiek eten. Bovendien in een mooie setting. Men moet er soms een uur vooraf een bonnetje komen halen om een tafel te bemachtigen. Voor 13 euro stond er binnen 5 minuten op onze tafel:

• 2 glazen verse, koude sojamelk
• 1 pot verse gemberthee met honing
• 6 ’green tea crisp cake’
• coriander fried with shredded potato
• green tea fish steak
• thick tomato and vegetable soup
• mango shrimp salad
• sea cucumber

En dat hebben we allemaal en door elkaar opgegeten, zoals echte Chinezen. Ter geruststelling: waar we vooralsnog niet aan meedoen, is rochelen en spuwen. In Shanghai lijkt het wat minder te zijn dan op een ander. Desalniettemin genoot Jill net van de heerlijke zonde van een stukje brie, toen een dame (nou ja) aan een andere tafel een fluim ophoestte en deze vervolgens tegen het tapis plein werkte. Het is nationale volkssport nummer 1.

In de duurdere zaken merken we daar gelukkig niet teveel van. In Shanghai zijn we ondertussen al 2 keer gaan eten op de ’Bund’, de flaneerstraat bij uitstek, vlak bij het water en met een uitzicht op de skyscrapers aan de overkant. Daar werd amper gekucht. Desalniettemin blijven de zeden anders dan de onze. Zo lijkt het heel normaal wanneer een meisje in de vingers knipt om een serveerster te roepen. Vreemd.

Aankopen

Af en toe gaan we eens een lokale supermarkt binnen. Dat geeft vaak een idee van het leven van alledag. En soms hebben we uiteraard gewoon wel eens wat nodig: toiletpapier bijvoorbeeld is altijd handig in Mongolië en China. In Hangzhou sprongen we nog snel de Carrefour binnen op zoek naar een dessert en wat sojamelk voor Jill. Die uitstap bleek iets exotischer dan verwacht. Bij de visafdeling waren zoals te verwachten enkele aquaria met levende vissen, kreeften, krabben en paling. Maar daarnaast stonden ook enkele tafels met schildpadden, individueel en levend verpakt in netjes. In enkele bakken troffen we waterschildpadden aan in het gezelschap van reuzengrote kikkers, ”bullfrogs”, die je geregeld op de menukaart tegenkomt in restaurants. Natuurlijk, je moet de beesten ergens kopen, maar het was toch bevreemdend. Voor sommige Chinezen is het ook niet nodig je aankopen in de winkel te doen. Zo zagen we in Shanghai een dame in het park 2 eendenkuikens bij de lurven vatten en in haar mandje steken. Tot groot jolijt van haar kinderen. Allemaal enigszins tot ons afgrijzen.

Dessert

De klassieke Chinese keuken smaakt ons prima. Maar vooral de fusion kan ons echt bekoren. In de vegetarische keten ”Wujie” bestellen we via een ipad, waarop mooie foto’s van de gerechten staan. Die worden al even mooi gepresenteerd opgediend. Veel creatiefs met diverse soorten paddestoelen, mooie balans tussen pikant, zout, zoet, zuur… En vooral in nagerechten vinden we Chinezen erg creatief. ”Matcha” is de fijngemalen poedervorm van groene thee, eigenlijk afkomstig van Japan. Die wordt gebruikt voor vanalles en nog wat. Het heeft een droge textuur, te vergelijken met cacaopoeder. Erg lekker in de Chinese versie van tiramisu. Ook lekker is een soort rijstpapballetje van zwarte rijst, opgediend in een saus van frisse kokosmelk met wat partjes mango. Of gestoomde cake op basis van diverse groenten (lekker voor veganisten). Onlangs zijn we eens op de weegschaal gaan staan in een hotel, en het kan er voorlopig allemaal nog bij!

National treasures

Het is rond een uur of zeven, een aangename 25 graden. Ik zit op het dakterras van ons hostel, een niet zo indrukwekkende zesde verdieping. Jill strijkt wat kleren - we gaan deze week nog uit eten op de Bund - en ik rust wat uit met een Black Russian. Tussen de flatgebouwen door hebben we uitzicht op het Shanghai Financial Center, een wolkenkrabber die we eerder deze week bezochten. China is het land van ’de grootste’. De Verboden Stad is het grootste paleizen complex. De Boeddha in de Lama Tempel is de grootste Boeddha uit één stuk hout gesneden. Het fotografiefestival in Pingyao: het grootste. De grootste zittende boeddha gaan we nog te zien krijgen in Leshan. En ook het Shanghai Financial Center draagt een plaatje - weliswaar achterhaald - als hoogste observatorium ter wereld. In een minuut tijd ga je aan 8 meter per seconde 474 meter de hoogte in. Op de honderdste verdieping kan je een ’skywalk’ doen: in de vorm van een trapezium is er een stuk open gelaten in het gebouw onder je voeten. Je ziet dus schuin naar beneden. Daar ligt een stad die helemaal anders is dan Beijing. Er wordt bijvoorbeeld aanzienlijk minder gerocheld. De straten zijn minder stoffig, alles is meer bling bling. In de chiquere buurten passeer je het ene grote merk na het andere. Nabij de Franse concessie zijn kleinere boetiekjes te vinden met Chinese en Europese merken. In grote ondergrondse shopping malls kan je dan weer afbieden op lokale kledij en namaak (Jill heeft nu een ”Celvin Klain” rond haar billen). De jongelui zijn hier vaak hip gekleed. Bij meisjes is een romantische, rozige stijl waarbij het allemaal heel kort en gewaagd mag zijn, helemaal in. Ze komen er vaak goed mee weg en van ons krijgen ze een pluim voor durf. Jill heeft zich ondertussen ook een behoorlijk korte short en romantisch zwart bloesje aangeschaft in een lokale prinsessenwinkel.

In Shanghai en omgeving verdiepen we ons in enkele typisch Chinese zaken: thee, zijde, porselein, acrobatie en eten. Het Shanghai museum herbergt een prachtige collectie porselein, sculpturen en bronswerk. Meestal loop ik die dingen voorbij in een museum, maar dit zijn echt topstukken. Het is ook fantastisch hoe de Chinezen zo vroeg in de geschiedenis van de mensheid al zo vaardig waren. Hetzelfde kan gezegd worden van hun zijde productie. Daarover leren we meer in Hangzhou, waar het National Silk Museum zich bevind. Marco Polo - een man die al eens een stapje in de wereld zette - omschreef Hangzhou in de 14de eeuw reeds als de mooiste stad ter wereld. Tijdens de ruwweg 15 kilometer die we per fiets afleggen rond het West Lake, moeten we inderdaad om de haverklap halt houden om naar nog maar eens een pittoresk landschapstafereel te staren. Naast een nationaal zijde museum heeft Hangzhou ook een nationaal thee museum. ”Water is de moeder van de thee, en het servies is de vader van de thee”. Mijn wederhelft slaat me met deze museumwijsheid om de oren: volgens mij geen kans dat wij China gaan verlaten zonder dat er nieuw servies gekocht wordt. Het museum ligt temidden van de theeplantages, tussen de bergen. Prachtig uitzicht en heerlijk rustig. Tijdens de voorbije weken in China hebben we al diverse theesoorten uitgeprobeerd. Verschillende groene soorten (deze neemt het leeuwendeel van de Chinese uitvoer in), de zachte oolong, puer thee (de echte zwarte thee, donker als koffie maar niet bitter), zwarte thee (in China eigenlijk rode thee genoemd). Witte thee en gele thee gaan we vast nog proeven in Chengdu. Daar zijn meer theehuizen en bars dan in Shanghai. Maar eerst de trein op naar Guilin. Daar gaan we een kleine 2 weken rusten, thee drinken, gezelschapsspelletjes spelen, lezen, raften en fietsen in de omgeving. Tussen het karstgebergte liggen kleine dorpjes en talloze rijstvelden waar men nu aan de oogst gaat beginnen. We moeten dus snel zijn. Daag!