Homo Turisticus

Er ligt een kameel in de greppel, vier poten omhoog. We zijn duidelijk niet meer in de Magdalenastraat. Het is wanneer je verbaasd bent over iets, dat je beseft een eind van huis te zijn. Die verbazing kan zowel het land en zijn bewoners betreffen alsook andere reizigers.

Ons eerste plan was om naar India te gaan. Ik vlieg niet graag en Jill wil vanuit ecologisch oogpunt liefts niet teveel vliegen. Daar heeft ze uiteraard een punt. “Kunnen we dat niet met de trein doen?”, vroeg ik me af. Daar werd even mee gelachen maar al gauw lag er een wereldkaart op tafel. Er leek op het eerste gezicht weinig beletsel om over land te gaan en dus zochten we op internet wat mogelijkheden uit. Zo kwamen we al snel bij de Trans-Mongolische express. Er werden bestemmingen toegevoegd – op een gegeven moment zaten we al in Japan en Australië – en weer geschrapt. Landen die nog op ons lijstje staan voor een volgende keer. Aangezien we uiteindelijk nog een week hadden voor een roadtrip van de Nepalees-Indische grens tot in Delhi, besloten we India te bewaren voor later.

Met de trein leek ons niet enkel milieuvriendelijker. We houden ook van het tempo. Je krijgt het veranderende landschap te zien, kan de benen eens strekken tot aan het restauratietuig of wandelend op het perron tijdens een halte. In een vliegtuig valt weinig te beleven of te zien. Misschien is de cultuurschok minder en het begrip groter wanneer je de afstand tussen A en B in kleine etappes aflegt. Ook dat spreekt ons aan.

In het park van de Hemelse Vrede zijn enkele Chinese dames druk in de weer met hun midlife crisis te bezweren. Kleurrijk uitgedost, voeren ze een grappig dansje uit. Goedkoper dan een psycholoog en gezonder dan taartjes. Niets bijzonders verder, dus ik ben al op weg richting de volgende tempel. “Maar het licht val er zo mooi op”, besluit mijn lief. En dus moeten er foto's gemaakt worden van de vrouwen. Als toerist zonder fototoestel (ik heb er 1 maar het ligt meestal in de koffer), heb ik tijd om degenen met toestel te observeren.

In Mongolië brachten we twee dagen in het National park van Terelj door in het gezelschap van enkele Nederlanders. Hoewel die toch bekend zijn met melkmeisjes, stoven ze als een zwerm muskieten af op de eerste de beste Mongoliër die zich met kruk en kan onder een yak plaatste. Zodra men het jongste dochtertje in beeld kreeg, was het hek helemaal van de dam.

Beeld het je in: op zondagmiddag ben je – goede Vlaming - je auto aan het inzepen of het gras aan het afrijden. Plots staan er tien Mongoliërs met hun telelens je kroost te fotograferen die het – spelend in hun plonsbadje – beduusd aankijken. De Mongoliërs maken zich uiteraard uit de voeten voor je ze de rammeling van hun leven geeft. Halfnaakte kindjes fotograferen, het ligt gevoelig in België. Maar goed, een paar duizend kilometer van huis is dat andersom plots heel gewoon.

Jill - de - fotograaf voelt zich duidelijk meer op haar gemak wanneer we alleen op stap zijn, zij de enige met een fototoestel in de buurt is en ze vooraf steeds kan vragen of het gepermitteerd is. Nu komen met name Nederlandse reisgenoten nochtans wel eens van pas. Wanneer wij aan het station worden opgepikt voor een transfer naar het hotel, proberen we met twee zware koffers de chauffeur bij te benen terwijl die er flink de pas in zet richting auto. Met een groep Nederlanders doe je zoiets niet. Die zullen zelf wel het tempo bepalen. Toch net iets assertiever. En luider.

Jan en Harm, de sympathiekste der Nederlanders, haalden we in Beijing weer in. Voor hen de laatste dag, voor ons de eerste. Erg leuk om 's avonds nog een pintje te gaan drinken en 's morgens samen te ontbijten. Tijd ook om wat ervaringen en tips uit te wisselen. Zij hadden fietsen gehuurd in Beijing, dus dat deden wij de dag nadien ook. Zodra je het treinstation in Beijing verlaat, is duidelijk dat je in een miljoenenstad terecht bent gekomen. De vele elektrische scooters zijn een zegen voor de luchtkwaliteit, maar je hoort ze helaas niet aankomen. Uitkijken dus. Door de stad lopen enkele grote wegen, zo'n tien baanvakken. Maar daarnaast heb je als fietser net zo goed aan elke kant van de weg een baanvak netjes voor jou alleen. Na een uurtje waren we er helemaal aan gewend en vond Jill het zelfs veiliger fietsen dan in Antwerpen. Tegen het einde van de week waren we amper te onderscheiden van de locals: niet wachten tot een auto stopt maar er gewoon voorbij schieten. Via het 13de baanvak van de snelweg richting een buitenwijk.

Het Tianmenplein kom je enkel te voet op, en dan nog enkel nadat je door een security check gaat, inclusief metaaldetector, scan van de bagage en fouilleren. Op het plein flink wat militairen en agenten. In tegenstelling tot de Russen, kan er bij hen wel meestal een glimlach af. Het viel Harm op dat naast enkele van de agenten – sommige staan in hun eentje stokstijf op een klein platform onder een parasol – een brandblusapparaat staat. Blijkbaar zijn ze als de dood dat er zich opnieuw iets zou voordoen, zoals een Tibetaanse monnik die zichzelf in brand steekt. Het is gidsen blijkbaar ook verboden er iets over te zeggen.

Geef ons maar liever kleine, gezellige steegjes. Die hebben ze hier ook en ruimschoots. Wanneer we terug richting hotel fietsen, stoppen we bij een kleurrijke toegangspoort van waarachter muziek klinkt. Een wirwar van steegjes met tientallen eetstalletjes, standjes met prullaria en kleine winkels met lokale producten. Alles baadt in het warme licht van lampions. Het loopt er vol met Chinezen, allicht vaak binnenlandse toeristen. Behalve eten met stokjes, is eten op stokjes ook erg populair. Fruitspiesjes, gebakken inktvis, de kakkerlakken waar Jill vooraf al van gruwelde, sprinkhanen, reuzenspinnen, slangen, nog levende schorpioenen op een spiesje... Het is exact zoals ons vooraf werd verteld: Chinezen eten alles met poten behalve een tafel en alles wat vliegt behalve een vliegtuig. Wij houden het bij inktvis, noedels, dimsum en een gebakje. Aan de overkant van al die couleur locale ligt een ander Beijing: dat van mega shopping malls gevuld met H&M, Starbucks, Prada en McDonalds. Die hamburgers smaken overal ter wereld hetzelfde, alleen wordt de fastood hier werkelijk snel geserveerd.Geen tijd te verliezen, de Chinezen. Ook in restaurants wordt het ene bord al afgeruimd terwijl je tafelgenoot nog aan haar maaltijd bezig is. “Pay now”, “Come here”, “Lady look”, het is duidelijk gedaan met de Mongoliërs die rustig wachten of je van plan bent wat te kopen bij hen.

Enkele toeristische 'must see's', doen we braaf aan. Maar het zijn toch de onverwachte plekjes die ons het meest bekoren. 'Net zoals er 'te weinig' bestaat, bestaat ook 'teveel''. Wijze woorden van Confucius. Ze zijn ook helemaal van toepassing op de hoeveelheid toeristen die de Verboden Stad bezoekt. We zijn er niet eens zo van onder de indruk. Huur gewoon “The last emperor” en ga lekker de tempel van Confucius bezoeken of de Lama tempel. Daar vind je Guiness book of records materiaal: een Boedha gemaakt uit een enkele boom, 26 meter hoog.

Uiteraard wandelen we ook over de muur. We zoeken een chauffeur die ons naar een minder toeristisch stuk brengt. De weinige toeristen die er zijn, blijven dan ook nog vaak hangen bij de eerste kilometer. Mijn lief en ik vinden er het eerste uur niet zoveel aan. Tot we eindelijk aan een plek komen waar je een erg mooi zicht hebt over enkele van de 9000 kilometer die de muur lang is. Onder invloed van een avontuurlijke Jill, verlaten we de muur en zoeken onze weg via een pad tussen bomen en struiken op de heuvel. Zo snijden we een flinke klim af en komen bij een stuk dat niet gerestaureerd is. Jill in haar nopjes. Terwijl ik van het landschap geniet, begint Jill nog aan wat zij 'berekende waaghalzerij' noemt. Iets later is ze heelhuids terug en kunnen we het hele eind terugwandelen.

We kunnen de kilometers goed gebruiken. Ik had verwacht na een maand Azië wat kilo's kwijt te zijn. Maar de tiramisu met groene thee infusie moet geproefd worden. En de drie soorten pasteis de nata, in het vegetarisch-boedhistisch restaurant waar we van het buffet genieten, uiteraard ook. Ik zie 's morgens vroeg een groep toeristen - uniforme petjes en witte sokken in sandalen - monter achter een man met een vlaggetje aanlopen. Heerlijk dat wij gewoon onze tijd kunnen nemen om te douchen, te ontbijten en gewoon wat door de stad te fietsen. Op weg naar een thee-ceremonie bijvoorbeeld. Het tempo van de trein houden we gewoon vast.

Volgende keer: gay in China!

Bedankt voor jullie fijne reacties, da's erg leuk voor ons.

Groetjes,

Marcia & Jill