Helaas zijn er niet al te veel vervoersmiddelen waarbij ik me echt comfortabel voel. In een vliegtuig is er altijd wel een moment waarbij ik een lichte paniek moet onderdrukken. De enige auto waarin ik me echt op m'n gemak voel is de taxi binnen de stad. 's nachts in de trein bedenk ik me dat met m'n hoofd aan de raamzijde slapen misschien niet de beste kansen geeft om een eventuele treinramp te overleven. En in een boot maak ik binnen de vijf minuten een inschatting van de beste route naar buiten.

Dus het was met milde ernst dat ik tegen Jill zei 'als er wat gebeurt, kalm blijven en desnoods een doef op de neus van degene die je de uitgang verspert'. Maar 'zo is zij niet'. Ik besloot dus desgevallend haar een dreun te geven en ze alsnog van de verdrinkingsdood te redden. Mijn schoonvader zal dat vast begrijpen.

Pragmatisch als ik ben, waren we ondanks mijn overpeinzingen op een draagvleugelboot gestapt richting Peterhof. Die zou ons daar pakken sneller brengen dan de bus. Zonder technisch te worden: een draagvleugelboot bleek een goede zaak voor mensen zoals ik aangezien er weinig turbulentie is. Peterhof zelf bleek echt de moeite. We hebben ze niet geteld maar er zouden 176 fonteinen staan. De ene al grotesker, pittoresker dan de andere. Sproeiende bomen, bloemen, draken, waternimfen... Het was er duidelijk niet snel over voor Peter De Grote. Showstopper is de fontein van Simson die metershoog gaat. Dat alles met een prachtig uitzicht over de Golf van Finland.

We hebben de indruk dat men in Rusland het concept 'snoeien om te groeien' niet kent. Of men begrijpt het toch anders dan de Vlaamse regering. Er loopt overal ontzettend veel (overheids)personeel rond. In het geval van Peterhof betekent dit met een schaartje en een schop meters grasboorden bijwerken. Maar we tellen ook ontzettend veel militairen, agenten, straatvegers,...

Ondertussen heeft Jill na twee dagen klagen over het niet meenemen van haar telelens, het geweer van schouder veranderd. Vandaag spreekt ze vrolijk de ene Russin na de andere aan voor een portret. Die gaan daar allemaal met de glimlach op in. Hoewel we ook al wat Russen zijn tegengekomen die weinig hartelijk zijn, kunnen we dat niet veralgemenen. Prijs voor de meest sympathieke gaat naar de provodnika die op de slaaptrein Minsk-Sint-Petersburg behulpzaam de menu uitbeeldde. Op basis van de oortjes was ik me al aan het verlekkeren op konijn maar toen ze begon te knorren heb ik toch maar vis gekozen.

Tijdens een volgende dag goed doorwerken hebben we een half Hermitage gezien, de 'kerk van de verlosser van het bloed' en een Frans-Russische tandarts. Een kleinigheidje dat normaal op 5 minuten rond zou zijn, nam uiteindelijk 2 uur in beslag. Terwijl Jill door 2 Russinnen geholpen werd, onderhield de baas mij over de economie in Rusland, de toestand in Oekraïne en de houding van Russen ten aanzien van buitenlanders. Er werd me tot 3 keer toe een tas koffie aangeboden terwijl ik aan assistente nummer 3 mocht aangeven in welke taal ik graag een documentaire over het Russisch museum zag tijdens het wachten. En toen bleek dat we niet met bankkaart konden betalen en niet genoeg cash op zak hadden, mochten we die 1100 roebels (20 euro) voor hem net zo goed laten zitten.

Vandaag staat Hermitage deel 2 en Manifesta op het programma. Morgen allicht nog wat kuieren door de stad. 's avonds worden we opgehaald aan het hotel en om 23u vertrekt de slaaptrein van Sint-Petersburg naar Moskou. In Moskou verblijven we 2 dagen. Dag 1 is voor ons en dag 2gaan we samen met een groep en gids op stap. Dinsdagavond stappen we dan alweer de trein op. Dan meteen voor 5 nachten met als volgende stop Mongolië. Daar verblijven we 2 dagen in een National park en gaan we met een groep ook nog 7 dagen de Gobi woestijn in. Maar daarover later meer! Jill zorgt de komende dagen voor het fotoverslag!

Groetjes en bedankt voor jullie leuke berichtjes!

Marcia