De Wit-Russische oma was tevreden toen ze me rond 6 uur 's ochtends uitgelaten als een klein kind 'een hertje!' hoorde roepen. De Duitse jongeman die met haar de coupé deelde, had het net voor haar vertaald als een meer begrijpbare 'ree'. Het was duidelijk dat ze behalve de jonge Duitser ook dit stadskind onder haar ervaren vleugels kon nemen. Omaatje stapt een drietal keer per jaar in Berlijn op de trein naar Minsk. Toen ze als jonge vrouw jaren geleden verhuisde van haar geboorteland Belarus naar Duitsland voelde ze zich vrij. “Ich fühle mich wie ein Mensch”. Hetzelfde gevoel overvalt haar nog steeds zodra de grenscontrole achter de rug is.

Oma kwam bijzonder goed van pas om onze vragen te vertalen voor de provodnik. Een provodnik is een man of vrouw met een uniform voor wie het ten strengste verboden is te glimlachen. Na een beetje oefenen is het me zelfs gelukt in het Russisch te vragen om ons bed omhoog te klappen. Tot grote fierheid van oma.

Voor mij was het de eerste keer op een slaaptrein. Hoewel je nachtrust niet te vergelijken valt met het eigen bed, heeft het wel wat. De eerste nacht deelden we de coupé met een Britse dame. Sedert ze totaal panisch was geworden tijdens een vlucht op haar zestiende, heeft ze geen vliegtuig meer van binnen gezien. Van Minsk naar Sint Petersburg hadden we al veel minder conversatie aan een Russische dame. Yury, een Russische activist die we leerde kennen in Antwerpen, vertelde me dat maar weinig Russen ooit het buitenland bezoeken. Veel talenkennis moet je dus niet verwachten.

Na een klein uurtje wordt de kedeng kedeng zo monotoon dat je er kan doorslapen. De harde bedden laten dat wat minder toe. Het blauwe uurtje komt vanonder het rolgordijn piepen en vijf minuten later sta je, in pyama op het gangpad van de trein, het station van Warschauw in te staren. De eerste forenzen al netjes gekleed op het perron.

Ondertussen bevinden we ons in het statige Sint-Petersburg. De kans is klein dat de stad ons hart zal veroveren zoals het warmbloedige Sevilla, tot dusver onze lievelingsbestemming, dat heeft gedaan. Maar de grandeur van de stad valt niet te ontkennen. Tijdens een toeristische boottocht viel op dat men behoorlijk wat trots haalt uit militair vertoon. 3 oorlogsschepen met poserende bemanning en een militaire kazerne dreven voorbij. Ik vermoed dat de fonteinen van Peterhof ons vandaag meer zullen imponeren. Het (foto)verslag van Jill volgt.

Groetjes,

Marcia