“Not one succesful”

We zijn een halfuur later dan afgesproken. Het was net iets te optimistisch te denken dat we onze weg zouden vinden buiten de second ring road van Beijing. Zeker wanneer we enkel de Engelse naam van het kantoorgebouw hebben gekregen waar het center is gevestigd. De naam staat er immers enkel in Chinese karakters op. James, de fundraising man, komt ons tegemoet. Even later zitten we aan tafel met een uitgebreid ontvangscomité. Iron, John, James en Murphy – hun Engelse namen - werken voltijds voor het center. Er schuiven nog 2 van de 4 stagiairs aan en er passeert nog iemand van een bevriende organisatie. Het is best indrukwekkend: in 2008 werd het LGBT center opgericht en nu werken er 4 voltijdse krachten en 2 halftijdse. Die trakteren ons op een professionele powerpoint van hun werking. Naast lobby werk, ontvangen 15 psychologen maandelijks ettelijke homo's en lesbiennes die willen praten over hun geaardheid. Ze organiseren ook nog een rits sociale en culturele activiteiten. Dat alles met 0 euro subsidie vanwege de Chinese overheid. Die sturen wel om de twee maanden de politie langs om wat vragen te stellen.

“Not one succesful”, zegt John. Hij is projectcoördinator bij het Beijing LGBT center, oftewel de organisatie voor homo's, lesbiennes, biseksuelen en transgenders in Beijing. Veel Chinese homojongeren worden door hun familie met zachte dwang naar een zogenaamde 'cure clinic' gestuurd. Daar poogt een psychiater-charlatan hen te genezen van hun aandoening. In weerwil van wat dergelijke instituten daar zelf over berichten, is dat nooit met succes. Een eerste grootschalig onderzoek naar het welzijn van de Chinese holebi's, toont aan dat een aanzienlijk percentage zelf vragende partij is om een zogenaamde 'reconversie' behandeling te ondergaan. Druk van de familie en omgeving spelen een belangrijke rol. De één-kind politiek, het belang van een huwelijk, het aanzien van de familie... het speelt allemaal mee. Als zondig wordt homoseksualiteit niet beschouwd in het grotendeels boeddhistische China. Als abnormaal, ziekelijk en vreemd wel.

Lobby-werk tegen dergelijke praktijken, vormt één van de speerpunten van de werking van het LGBT center. Recent lanceerden ze een petitie gericht aan de directeur van de Wereld Gezondheidsorganisatie, dr Margaret Chan. Xiao Zhen, die elektroshocks ontving in een cure clinic, vraagt aan dr Chan om zich uit te spreken tegen dergelijke behandelingen. Wie wil, kan een duwtje in de rug geven en de petitie ondertekenen :

https://www.allout.org/en/actions/end-gay-cures-china

Pingyao-moeheid

“Hey lady, you lost your hat.”. Af en toe heeft het z'n voordelen dat we behoren tot de minderheidsgroep 'Europese meisjes in China', wanneer Jill voor de tweede keer geen flauw idee heeft waar ze haar hoedje gelaten heeft. Ik wandel 50 meter voorop, Jill is couleur locale aan het fotograferen. Een serveerster probeert mijn aandacht te trekken en ik heb enkele tellen nodig om te begrijpen wat het punt is. De dag voordien waren we 's avonds aangekomen in Pingyao en nog snel iets gaan eten voor we gingen slapen. In datzelfde restaurant blijkbaar. Ik betwijfel of dat hoedje terug in België geraakt.

Veelal is het echter een pak vervelender dat we hier tot een exotische soort lijken te behoren. Op het grootste fotografiefestival ter wereld, vormen mijn lief en ik de grootste attractie. Wanneer ik Jills gezicht even insmeer met wat zonnecrème, staan er ogenblikkelijk 10 Chinezen het tafereel te fotograferen. Ik voel me het wild in een safaripark wanneer een Chinees vanuit een rijdend golfkarretje me in het vizier neemt.

Pingyao is een soort Bokrijk in China. Zowat alle gebouwen zijn musea, hotel-restaurant of giftshop. Nergens krijg je een beter beeld van een authentieke, oude ommuurde Chinese stad. Dat maakt wel dat het af en toe wat artificieel aanvoelt, zeker met de vele Chinese toeristen die er tijdens het weekend zijn en de horden (amateur)fotografen die voor het fotografiefestival komen. De gebouwen zijn mooi, maar ze lijken voor ons allemaal op elkaar. In de musea staan de stukken vaak zonder veel zorg uitgestald en aan de begeleidende Engelse teksten is geen touw vast te knopen. Het Engels van de meeste Chinezen hier, is ook bedroevend. In het tourist information center kan men met veel moeite vertellen hoe laat de musea sluiten. 'Waar het toilet is?' blijkt ook moeilijk in een restaurant.

Pingyao, mooi, maar voor een korte stop wat ons betreft. We genieten uitgebreid van het goedkope en lekkere eten: voor 15 euro kan je met twee wel ergens terecht. Voor hetzelfde bedrag laten Jill en ik ons een uurtje een voetmassage welgevallen. De volgende halte is Shanghai, opnieuw een 'echte' stad. We kijken er al naar uit.